Նադալ. Ես սովորական մարդ եմ, ով պարզապես լավ թենիս է խաղում

Աշխարհի առաջին ռակետ Ռաֆայել Նադալը «El Español»-ին տված հարցազրույցի ընթացքում առանց խուսափելու, հստակ պատասխանել է բոլոր հարցերին: Հարցազրույցը ներկայացնում է իրական մարդուն, ոչ թե այն միֆը, որ ստեղծվել է իսպանացու շուրջ:

-Ֆուտբոլի գլխավոր աստղերը հարցազրույցներ չեն տալիս…

-Ես համաձայնում եմ հարցազրույց տալ, երբ ինձ խորհուրդ են տալիս անել դա: Մարդիկ կան, որոնք աշխատում են ինձ հետ, նրանք խորհուրդներ են տալիս, բայց պատահում է, որ հոգնում եմ այդ ամենից ու ասում եմ. «Լսեք, այլևս չեմ կարող»: Եթե ասում եմ՝ չեմ կարող, ուրեմն չեմ կարող: Չեմ անի: Չեմ սիրում կամքիս հակառակ բաներ անել: Գիտեմ, որ պատասխանատվությունից ելնելով որոշ բաներ ստիպված եմ անել, բայց պատահում է, որ մինչև գլուխս խրվում եմ ու չեմ կարողանում նորմալ արձագանքել որևէ բանի: Այդ դեպքում փորձում եմ ինչ-որ տեղ գնալ, գտնել իմ տարածությունը: Որևէ բան անելիս փորձում եմ առավելագույնս անել դա: Մարդիկ, որոնք գալիս են հարցազրույց վերցնելու, մեղավոր չեն, որ հոգնել եմ:

-Հավանաբար դժվար է 10 տարի շարունակ հաղթել, պատմության մեջ լավագույններից մեկը դառնալ ու չմեծամտանալ․․․

-Չգիտեմ, թե ինչպես ավելի լավ բացատրեմ: Դա ինչ-որ տեղ կախված է նրանից, թե որտեղից ես, ինչ կրթություն ես ստացել։ Կախված է մարդկանցից, ովքեր քեզ շրջապատում են: Ես հասարակ շրջապատում եմ մեծացել ու մինչև հիմա այնտեղ էլ ապրում եմ: Եթե 19 տարեկանում չեմ փոխվել, ապա դժվար 31-ում այդպիսին դառնամ: Չեմ կարծում, որ այս կյանքում ինձ հետ կատարված ամեն ինչից հետո նման բան կարող է պատահել: 

-Ինչպե՞ս արժանանալ Ձեր վստահությանը:

-Անկեղծ խոստովանեմ՝ իմ վստահությանն արագ կարելի է արժանանալ: Ես վստահող մարդ եմ: Կասկածամիտ չեմ այնքան ժամանակ, քանի դեռ դրան չեն հասցրել: Սովորաբար վստահում եմ մարդկանց, եթե նրանք հակառակի առիթը չեն տալիս: Այդ դեպքում պատկերը փոխվում է:

-Ընկերոջս մայրն անընդհատ ասում է. «Նադալը հիանալի որդի է, հիանալի ընկեր, ամուսին… Մի տեսակ յուրահատուկ ու անհասանելի կերպար»: 

-Ես սովորական մարդ եմ: Ես պարզապես մեկն եմ, ով լավ թենիս է խաղում: Գործերը շատ լավ են ընթացել, ու ես դրանից գլուխ եմ հանել: Ընտանիքիս ու շրջապատիս պես: Միշտ փորձել եմ ու փորձում եմ ճիշտ պահել ինձ կորտում ու դրանից դուրս: Ցանկացած մարդու պես, ես էլ եմ սխալվում: Ես կատարյալ որդի չեմ. հազար անգամ ափսե ու բաժակ եմ կոտրել․․․ Իհարկե, բաներ եմ արել, որոնք մորս դուր չեն եկել։ Հիմա էլ եմ նույնն անում, ու մորս դրանք շարունակում են դուր չգալ: Ես շրջապատիս մյուս մարդկանց նման եմ: 

–«Որպեսզի ասածներս մեծամիտ չհնչեն, քանի որ ես մեծամիտ չեմ․․․»։ Այս արտահայտությունը կրկնում եք Ձեր ամբողջ կարիերայի ընթացքում: Վախենո՞ւմ եք, որ մարդիկ այդպես կմտածեն:

-Մի կաթիլ չեմ վախենում, որ որևէ մեկն ինձ մեծամիտ կհամարի։ Կվախենայի, եթե այդպես մտածեին ինձ շրջապատողները: Մեզ կողքից դիտողների մի մասը երևակայության մեջ ստեղծում է այն պատկերը, որն ինքն է ցանկանում տեսնել, բայց իրականում նրանք մեզ բացարձակ չեն ճանաչում: Իհարկե, լրատվական դաշտում դրական կերպար ունենալը լավ է: Կցանկանայի, որ ինձ որպես դաստիարակված ու լավ մարդու հիշեին: Կարևորն այն է, որ ինձ հետ եղած մարդիկ լավ արտահայտվեն իմ մասին: Այդ մարդիկ իսկապես ազդեցություն ունեն իմ կյանքի վրա, այն ավելի լավն են դարձնում: Ցանկացած մարդ պետք է սիրված լինի շրջապատի կողմից: Սովորաբար հենց այդպես էլ լինում է, եթե լավ մարդ ես: Գրեթե միշտ դա նշանակում է, որ երջանիկ ես:

-Մարզաշխարհում շատ հաճախ գործ ենք ունենում դերասանների հետ: Ինչպե՞ս տարբերել իսկական համեստությունն արհեստականից:

-Արհեստական համեստ մարդիկ… Միշտ էլ որևէ պահի բլիթի միջուկը դուրս է գալիս: Դա մի ամբողջ կյանք թաքցնել հնարավոր չէ: Լարված պահեր են լինում, երբ ամեն ինչ ջրի երես է դուրս գալիս: Արհեստական համեստություն դրսևորող մարդկանց մեջ ինչ-որ լավ բան կա. նրանք իրենց այդպես են պահում, քանի որ գիտեն՝ դա է ճիշտը: Թեև դա չեն զգում, բայց կարողանում են վատը լավից տարբերել: Իսկ դա արդեն քայլ է:

-Ինքնաքննադատման բարդո՞ւյթ:

-Միշտ նույնն է: Հաճախ մարդիկ անտեղյակության հիմքի վրա են ինչ-որ բան ընդունում: Եթե բոլորս ավելին պահանջեինք ինքներս մեզանից մյուսներից պահանջելու փոխարեն, ապա աշխարհը հաստատ ավելի լավը կլիներ:

-Փառքի բարձունքո՞ւմ եք։

-Չեմ խնդրել ու այդ բարձունքին ինքս չեմ հասել: Ինձ ինքնագրի համար են մոտենում, ես տալիս եմ: Խնդրում են լուսանկարվել՝ համաձայնում եմ․․․ Երբ այդքան մարդու համակրանք ու նվիրվածություն եմ զգում, հատկապես Իսպանիայում, դա ինձ միանգամայն բավարարում է: Երբ տանն եմ՝ նորմալ կյանքով եմ ապրում, իմ իրական կյանքով: Հասկանում եմ, որ իմ հայտնիությունը կապված չէ նրա հետ, որ ես Ռաֆա Նադալն եմ։ Դա կապված է նրա հետ, թե ինչի է հասել Ռաֆա Նադալը թենիսում: Հասկանում եմ, որ այդ ամենը ժամկետ ունի: Փորձում եմ չմտածել, որ դա նորմալ է ու շարունակվելու է ամբողջ կյանքում: Ավելի լավ է շատ բարձր չթռչել։ Այս ամենն իմ աշխատանքի արդյունքն է: Ոչինչ չեմ բացահայտի, եթե ասեմ՝ ամենակարևորը կորտում չէ, այլ կորտից դուրս, քանի որ ապագաս դրանից դուրս է, թեև ցանկանում եմ դեռ երկար տարիներ խաղալ:

-Այս մրցաշրջանում քանի՞ անգամ ցավի ուղեկցությամբ խաղացիք:

-Չեմ ցանկանում ցավի մասին խոսել: Ինձ դուր չի գալիս այդքան հաճախ այդ մասին խոսել: Դա իմ խնդիրն է ու փորձում եմ ուժերիս չափով լավագույնս գլուխ հանել: Իմ նպատակն անհրաժեշտ ձևով մրցաշրջանն ավարտելն է, իսկ հետո կտեսնենք, թե 2018-ին ուղղելու ինչ կլինի: Այս պահին կենտրոնացած եմ մոտ ապագայում կատարվելիքի՝ Ասիայում լավ խաղալու և մրցաշրջանի եզրափակիչ մասը լավ անցկացնելու վրա: Հիմա դա միակ կարևոր բանն է ինձ համար:

-Ձիթապտղից հրաժարվել եք, շոկոլադը մի կողմ դրել, սառը ըմպելիքները հեռու տարել…Սննդակարգը կարգավորելիս ամենաբարդն ինչի՞ց հրաժարվեցիք։

-Ամեն ինչից, բայց երբ որևէ բան սովորություն է դառնում, հեշտ է թվում: Ամենաբարդն ընթացքի մեջ մտնելն ու այն սովորական դարձնելն է: Շատ են խոսում այն մասին, թե որքան բարդ է օրը 5 ժամ մարզվելը: Այո, եթե սովոր ես 2 ժամ մարզվել, շատ բարդ կլինի 5 ժամը, բայց վաղ թե ուշ սովորություն կդառնա ու կդադարես նկատել, որ բարդ է: Սովորության հարց է:

-Մրցաշրջանի մեկնարկին Ձեզ երրորդ մարզիչը միացավ: Ինչո՞ւմ Կարլոս Մոյան ավելի շատ օգնեց՝ թենիսո՞ւմ, թե՞ սեփական մտքերում:

-Կարլոսը լավ համալրում է: Նա թիմ եկավ թարմ մտքերով այն մասին, թե ինչ կարելի է ուղղել կամ ավելացնել: Նրա դրական էներգիան վարակեց ինձ: Մի փոքր փոխեցինք մարզումների մեր ունեցած մոտեցումը: Թոնիի համար ևս օգտակար էր: Եթե երկար տարիներ նույն ծրագրով ես աշխատում, բարդ է ինչ-որ բան փոխել, նոր բան ավելացնել: Ֆրանսիս Ռոիգին չեմ նշում, քանի որ նա հիմնականում Բարսելոնայում է աշխատում, իսկ ինձ հետ միայն մարզումներին է լինում: Մալյորկայում ինձ հետ Կարլոսն էր աշխատում, նրա մտքերի ազդեցությամբ մարզումներն ավելի հստակ դարձան: Երբ նոր մարդ է թիմում հայտնվում, հեշտ է նրան լսել, քանի որ նոր բաներ է ասում: Թոնիի համար էլ Կարլոսի ներկայությամբ ավելի հեշտ է խոսել ինձ հետ: Նրանք հիանալի թիմ են, ու ես շատ գոհ եմ նրանց հետ աշխատանքից:

-Պատրա՞ստ եք Կարլոսի հետ խաղալ:

-Ինչո՞ւ ոչ: Եթե Կարլոսն առողջ լինի, կարող ենք միասին խաղալ ու մրցունակ լինել: Ամեն ինչ օրացույցից է կախված: Հազվադեպ եմ զույգով խաղում, միայն երբ մտածում եմ, որ դա կօգնի մենախաղում: Սովորաբար մրցաշրջանում մի քանի շաբաթ եմ զույգով խաղում կամ էլ յուրահատուկ մրցաշարերում:

-Թոնին մի քանի ամսից կլքի Ձեր թիմը: Ո՞վ կմիանա․․․

-Գալիք մրցաշրջաններն այլ կերպ պետք է ծրագրել: Տեսնենք, թե ինչ կստացվի: Չեմ կարող չհաշտվել այն բանի հետ, որ Կարլոսը 3 երեխա ունի ու ամբողջ տարին ինձ հետ չի կարող լինել, Ֆրանսիսն աշխատանք ունի ու անընդհատ հասանելի չի լինի: Միանգամայն վստահ եմ, որ Թոնիի օգնությունը պետք կլինի, ու նա պատրաստակամ կօգնի: Ակադեմիայում էլ շատ մարդիկ կան, որ ամեն պահի պատրաստ են օգնել: Փոփոխություններ են արվելու, բայց դրանցով կզբաղվեմ, երբ մրցաշրջանն ավարտվի:

-Ձեզ իսկապե՞ս քիչ է խթանում Ռոջեր Ֆեդերերին շրջանցելու գաղափարը:

-Իրականում, ոչ: Անգամ վարկանիշային աղյուսակի առաջին հորիզոնականը նպատակ չէր, թեև հիմա, հատկապես ինձ հետ պատահածից հետո, այն պահպանելը կարող է նպատակային դառնալ: Ֆեդերերն ինձ համար մարտահրավեր չէ: Միանգամայն գոհ եմ նրանից, ինչ անում եմ. Կենտրոնացած եմ իմ կարիերայի վրա ու մեկ ուրիշի կարիերան ինձ չի անհանգստացնում:

-Փարիզն ընտրվեց 2024 թվականի Օլիմպիական խաղերի մայրաքաղաք: Հաստատվեց, որ թենիսի խաղերը կընթանան Ձեր կարիերայի համար կարևոր՝ «Ռոլան Գարրոսի» կորտերում: Սիրտը չի՞ թրթռում, որ այդ ժամանակ արդեն 38 տարեկան կլինեք։

-Եթե քննարկեինք Տոկիո-2020-ը, իսկ 2024 թվականը… Այո, գրունտի վրա է անցկացվելու, բայց ես ստիպված եմ մարզիչ դառնալ այնտեղ հայտնվելու համար (ծիծաղում է): 7 տարի դեռ կա, ու ես 38 տաեկան կլինեմ: Չեմ կարծում, թե կմնամ մինչև 38 տարեկան: Էլ չեմ խոսում մրցակից լինելու մասին: Դեռ սրանք են զգացողություններս, իսկ թե ապագայում ինչ կլինի՝ չգիտեմ: Ապագան տեսնել չեմ կարողանում: 2024-ը շատ հեռու է ու դեռ 2020-ին եմ ցանկանում հասնել:

-Ձեզ մարզչի դերում տեսնո՞ւմ եք:

-Չգիտեմ՝ արդյո՞ք ինձանից լավ մարզիչ դուրս կգա: Դեռ այդ հարցն ինձ չեմ տալիս ու ոչ էլ «ոչ» եմ պատասխանում, քանի որ շատերին գիտեմ, որ պնդել են, թե մարզիչ չեն դառնա, բայց հիմա մարզում են: Այժմ ինձ այդ դերում չեմ տեսնում, այլ բան է ակադեմիան, երեխաներին ամեն օր օգնելը: Ոչ ոք չի կարող նախապես իմանալ, թե ապագայում ինչ կլինի: Ինձ ավելի շատ ակադեմիայում եմ տեսնում, քան որևէ մարզիկի հետ շաբաթ առ շաբաթ ճամփորդելով: 5-10 տարի հետո կտեսնենք՝ ինչ կլինի։

-Դուք լավ ֆուտբոլիստ կդառնայի՞ք:

-Կարծում եմ՝ այո:

-Ասում են՝ փոքր ժամանակ անգամ ականջներով եք գոլեր խփել․․․

-Իսկ ի՞նչ կա: Լա՞վ եմ ֆուտբոլ խաղացել: Այո, ինձ թիմ էին ընդգրկել այնտեղ, որտեղ ինձանից ավագների հետ էի խաղում: Ես առանձնանում էի, խաղում էի իմ հարազատ Մանակորում: Ամեն դեպքում, եթե թենիսում լավ կարիերա եմ կերտել, չի նշանակում, որ մի ուրիշ ոլորտում էլ այդպիսին կլինեի:

-Մեկ տարի առաջ ասել եք, թե ցանկանում եք «Ռեալի» նախագահը դառնալ…

-Նման բան չեմ ասել: Նույն պատմությունն է: Լրագրողների մեջ ամենաշատը նրանց վերնագրերն են բարկացնում։ Փորձում ես ինչ-որ բան ասել, հետո տեսնում ես օդից վերցված գլխագիր միայն նրա համար, որ մարդիկ կարդան: Ես ամեն ինչ հասկանում եմ, բայց երբեմն հոգնում ես այդ ամենից: Հարցազրույց ես տալիս ու չես կարող հանգիստ լինել, քանի որ երաշխիք չկա, որ որևէ փոքրիկ մանրուք գլխագիր չի դառնա: Հարցն այդ ժամանակ հնչեց այսպես՝ արդյո՞ք կցանկանայի «Ռեալի» նախագահը լինել: Ես պատասխանեցի՝ այո, իհարկե: Դա չի նշանակում, որ իրականում ուզում եմ լինել: Այո, ֆանտաստիկայի սահմաններում հնարավոր է, իսկ դա հեռու է իրականությունից: Դա նույնն է, եթե հիմա հարցնեիք՝ արդյո՞ք կցանկանայի հաջորդ տարի հաղթել Ուիմբլդոնում: Իհարկե, կցանկանայի կրկին հաղթել:

-Չեմ պատրաստվում նման հարցեր տալ:

-Այո, բայց ցանկացա բացատրել:

-Ձեր սիրողական կարծիքը. ֆուտբոլային աշխարհը չի՞ խելագարվել բազմաթիվ միլիոններ արժեցող իր պայմանագրերով:

-Ինձ թվում է՝ դա խելագարություն է, բայց դրանում բացատրելի բան կա: Ինչո՞ւմ է խելագարությունն ու որտե՞ղ պետք է կանգ առնի: Ի՞նչն է լավ, իսկ ի՞նչը հրեշավոր: Ի՞նչն է էթիկապես ճիշտ և ի՞նչը սխալ: Յուրաքանչյուրն ինքն է սահմաններ դնում և օրինակ ձեր սահմաններն իմ սահմանների պես չեն լինի: Հստակ սահման չկա: Ինքներս ենք այն դնում, քննադատում ենք մյուսներին, բայց չգիտենք՝ սխա՞լ է, թե՞ ճիշտ: 

Իմ կարծիքով խելագարություն է, բայց ՈւԵՖԱ-ն իր տեսակետն ունի: Այդ կառույցը պետք է հետևի պայմանագրերին: Դրա համար է ստեղծված ֆինանսական ֆեյր-փլեյը։ Միևնույն ժամանակ, եթե ակումբը կարողանում է հսկայական գումար վճարել, աշխատել, հաղթել ու կենսունակ մնալ, ուրեմն այնքան էլ խելագարություն չէ: 

-Ցինցինատիի մրցաշարի ժամանակ ակտիվ հետևում էիք Բարսելոնայում ահաբեկիչների մասին նորություններին…

-Ինչպես յուրաքանչյուր նորմալ մարդ, դա տեսնելուց հետո գլուխս բռնել էի: Այդ ամենը սարսափելի է ու տխուր, բայց ես մասնագետ չեմ: Խոսում ենք մի բանի մասին, որից ոչինչ չենք հասկանում: Կարծում եմ, որ իրական խնդրին տեղյակ չենք, դրա համար էլ մեզ, մեղմ ասած, ամեն ինչ չեն ասում: Նման դեպքում բարդ է քննարկել: Պատճառն այդ երկրներում կատարվելիքն է, այն թե ինչ է կատարվել նախկինում… Բարդ է վերլուծել ու արմատներ գտնել: Ինձ համար բարդ է կարծիք արտահայտել:

-Ո՞րն է կոնֆլիկտի պատճառը:

-Պատճառը չգիտեմ, չգիտեմ լուծումը, թեև ինչ-որ բան ակնհայտ է: Արմատականությունը կյանքի բոլոր ոլորտներում խնդիրներ է ստեղծում: Պատահում է, որ ֆանատիզմն ու արմատականությունը շփոթում են զգացմունքների ու կրքերի հետ: Կարելի է զգացմունքներով ու կրքով ապրել, բայց դա չխառնել արմատականությանը: Արմատականության մեղավորները միշտ երկու կողմերն են: Պատճառ չկա միայն մեկին մեղադրելու: Վերլուծելիս միշտ պետք է բաց ընկալմամբ մոտենալ, հասկանալ, որ ցանկացած խնդիր երկու կողմ է ունենում:

Նույնը ֆուտբոլում է տեղի ունենում, երբ երկրպագուներն իրական վնասներ են հասցնում: Իմ կարծիքով ամեն ինչ կարելի է առավելագույն զգացմունքներով ապրել, բայց ոչ արմատականությամբ: Կյանքում ամեն ինչ կապակցված է: Ֆուտբոլում կատարվելիքը չի կարելի առանձնացնել ջիհադիզմից կամ Կատալոնիայից: Այդ ամենն ընդհանուր աղբյուր ունեն՝ արմատականություն:

-Օրեր առաջ դուք խոսեցիք Կատալոնիայի անկախության մասին։ Որոշ գլխագրեր Ձեզ դուր չեկան, բայց…

-Խնդիրն այն է, որ շատ տարբեր բաներ եմ ասել, ոչ միայն այն, ինչ տեսանք գլխագրերում: Իհարկե, դա անհանգստացնում է ինձ: Արդեն խոսել ենք այդ մասին․ շատերը նյութը չեն կարդում, այլ միայն գլխագիրն են տեսնում: Իսկ եթե այն սխա՞լ պատկերացում է տալիս նյութի մասին: Չգիտեմ՝ արդյո՞ք սխալ էր այն, ինչ ասել եմ: Որոշ մարդկանց դա կարող է դուր չգալ կամ հակառակը: Որքան ասես կարելի է վիճել, բայց իմ պատասխանն այդպիսին չէր…

-Ձեր կարծիքով ինչո՞ւ նման իրավիճակ ստեղծվեց:

-Վերջերս կերպարներ հայտնվեցին, որոնք իրավիճակն այն կետին հասցրին, որից դուրս գալը բավականին բարդ է: Կոնֆլիկտ կար, բայց զգացմունքները դուրս չեկան, իսկ առանձին անհատներ կրակը բորբոքեցին: Դա ամեն ինչ բարդացրեց: Անկեղծ ասած, ինձ համար շատ բարդ է այս թեմայով խոսել, քանի որ բոլոր ասածներս կարող են կոնտեքստից դուրս լինել: Քաղաքական որոշ խմբեր դժգոհ են իմ խոսքերից, մյուսները՝ գոհ։ Նույնը նաև մարդկանց է վերաբերում: Իհարկե, իմ կարծիքն ունեմ, բայց ասում եմ միայն այն, ինչ կարող եմ: Այսօրվա աշխարհի մասին իմ իրական կարծիքը, ցավոք, ասել չեմ կարող:

 

Սկզբանղբյուր՝ Еlespanol.com

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում